Zaburzenia zachowania u dzieci

Znajdź psychoterapeutę specjalizującego się w terapii zaburzeń zachowania u dzieci.

Zadzwoń lub napisz

Czym są i czym się charakteryzują zaburzenia zachowania u dzieci?

 

Zaburzenia zachowania u dzieci to zróżnicowany zbiór problemów emocjonalnych i behawioralnych, które wpływają na zdolność dziecka do funkcjonowania w codziennym życiu. Charakteryzują się one w pewnym stopniem trudnościami w regulacji emocji, kontroli impulsów, utrzymaniu relacji społecznych oraz przestrzeganiu norm społecznych. 
 

 

Zaburzenia zachowania mogą mieć wpływ na różne obszary życia dziecka, w tym na jego funkcjonowanie szkolne, społeczne i rodzinne. Dzieci z zaburzeniami zachowania mogą wymagać kompleksowej i zindywidualizowanej interwencji, obejmującej terapie psychologiczne, wsparcie rodziny, a także ewentualnie leczenie farmakologiczne.

 

 

 

Jakie objawy wskazują na zaburzenia zachowania u dzieci?



Zaburzenia zachowania u dzieci mogą objawiać się różnorodnymi zachowaniami, które odbiegają od norm społecznych i stanowią trudność w codziennym funkcjonowaniu. Ważne jest zauważenie, że pewne zachowania występujące u dzieci mogą być normalnymi przejawami rozwoju, jednak jeśli są one intensywne, trwają długo lub prowadzą do znaczących problemów w życiu dziecka, może to sugerować zaburzenia zachowania.

 

Jednak warto pamiętać, że każdy przypadek jest indywidualny i zasługuje na szersze spojrzenie, a przede wszystkim konsultację psychologiczną. Jakimi objawami charakteryzują się zaburzenia okresu dzieciństwa?

 

 


Zaburzenia zachowania u dzieci przykłady i objawy zachowań:
 

Trudności w kontrolowaniu impulsów:

 

  • brak zdolności do zastanawiania się przed podjęciem działań,
  • skłonność do natychmiastowego reagowania na bodźce,


Agresywne zachowanie:

 

  • częste stosowanie fizycznej agresji wobec innych dzieci, dorosłych lub zwierząt,
  • skłonność do używania przemocy jako środka wyrażania emocji czy rozwiązywania problemów,


Opozycyjność i nieposłuszeństwo:

 

  • uporczywa opozycyjność wobec autorytetów,
  • dzieci z zaburzeniami zachowania często sprzeciwiają się regułom i poleceniom,


Trudności w relacjach społecznych:

  • problemy z nawiązywaniem i utrzymywaniem przyjaźni,
  • izolowanie się społeczne,


Kłamstwa i manipulacje:

 

  • skłonność do kłamstw lub manipulacji w celu unikania odpowiedzialności to również objawy zaburzeń zachowania,
  • trudności w utrzymaniu zaufania,


Problemy szkolne:

  • trudności w koncentracji i skupieniu uwagi,
  • nieregularna obecność w szkole,
  • zaburzenia okresu dzieciństwa to również konflikty z rówieśnikami i nauczycielami,


Zniszczenia mienia:

  • celowe niszczenie przedmiotów lub mienia innych osób,


Brak empatii:

 

  • brak zrozumienia i empatii wobec uczuć innych osób,
  • obojętność na konsekwencje własnych działań dla innych,


Problemy z przestrzeganiem norm społecznych:

  • naruszanie norm społecznych i prawa,
  • poważne działania antyspołeczne,


Zachowania destrukcyjne:

 

  • niszczenie mienia,
  • samookaleczanie,
  • kradzieże.


Trudności emocjonalne:

 

  • wybuchy gniewu i frustracji,
  • problemy z regulacją emocji,
  • częste zmiany nastroju.

 

Warto zauważyć, że nie każde dziecko przejawiające pewne zachowania będzie miało zaburzenia zachowania. Jednak jeśli pewne objawy są utrzymujące się, występują w różnych sytuacjach i mają negatywny wpływ na życie dziecka, warto skonsultować się z profesjonalistą, takim jak psycholog dziecięcy, psychiatra dziecięcy czy pedagog specjalny.

 

Co ciekawe, badania sugerują, że dzieci z zaburzeniami nadpobudliwości z deficytem uwagi (ADHD) mogą wykazywać pewne zdolności kreatywne i pomysłowość. Niektórzy eksperci w dziedzinie psychologii zauważyli, że cechy związane z ADHD, takie jak skłonność do myślenia skokowego i elastycznego, mogą być związane z pewnymi aspektami kreatywności. Jednak równocześnie te same cechy mogą sprawić, że dzieci te mają trudności w koncentracji i dostosowaniu się do tradycyjnych norm edukacyjnych. To podkreśla złożoność związku między pewnymi cechami zaburzeń zachowania a zdolnościami i potencjałem kreatywnym dzieci.



Jak i kto diagnozuje zaburzenia zachowania?

 

Diagnoza zaburzeń zachowania u dzieci jest zazwyczaj przeprowadzana przez specjalistów w dziedzinie zdrowia psychicznego, psychologii, psychiatrii dziecięcej, pedagogiki specjalnej lub innych pokrewnych obszarów.  Jak wygląda diagnoza zaburzenia zachowania i emocji u dzieci?

 

Rozpoznanie początkowe:

Na początkowym etapie procesu diagnozy często uczestniczą nauczyciele, opiekunowie i inni profesjonaliści pracujący z dzieckiem.
Obserwacje i informacje na temat zachowań dziecka są zbierane z różnych źródeł, w tym od rodziców, nauczycieli, a także samego dziecka.

 

Pediatra lub lekarz rodziny:

Lekarz pierwszego kontaktu, na przykład pediatra, może przeprowadzić wstępną ocenę, wykluczając ewentualne problemy zdrowotne lub fizyczne, które mogą wpływać na zachowanie dziecka.



Psycholog lub psychiatra dziecięcy:

Specjaliści od zdrowia psychicznego, tacy jak psychologowie dziecięcy lub psychiatrzy dziecięcy, przeprowadzają bardziej szczegółową ocenę.
Diagnoza opiera się na rozmowach z dzieckiem, ocenie jego funkcjonowania społecznego, emocjonalnego i akademickiego, a także na obserwacjach zachowania.



Pedagog specjalny:

Pedagodzy specjalni mogą być zaangażowani w proces diagnozy, zwłaszcza jeśli trudności dziecka dotyczą głównie obszaru edukacyjnego. Mogą przeprowadzać oceny umiejętności szkolnych, identyfikować specjalne potrzeby edukacyjne i proponować strategie wsparcia.

 

Neuropsycholog:

W przypadku podejrzeń o zaburzenia neurologiczne, takie jak ADHD czy inne problemy z funkcjonowaniem mózgu, neuropsycholog może przeprowadzić testy neuropsychologiczne.



Rodzina i środowisko społeczne:

W procesie diagnozy ważne jest również zrozumienie kontekstu rodzinnego i społecznego dziecka, ponieważ te czynniki mogą znaczący wpływać na jego zachowanie.

Proces diagnozy jest zazwyczaj wielodyscyplinarny, co oznacza, że różni specjaliści współpracują ze sobą, aby uzyskać pełniejszy obraz sytuacji. W przypadku dziecka z podejrzeniem zaburzeń zachowania, ważne jest skonsultowanie się z lekarzem rodzinnym lub pediatrą, który może skierować dziecko do odpowiednich specjalistów do przeprowadzenia pełnej oceny. Pamiętaj, że diagnoza jest tylko początkiem procesu, a następnie podejmowane są kroki w celu ustalenia planu leczenia i wsparcia.

 

Jakie są typy zaburzeń zachowania u dziecka?

 

Zastanawiasz się jakie są rodzaje zaburzeń zachowania u dzieci? Zaburzenia zachowania i emocji u dzieci obejmują różne rodzaje problemów emocjonalnych i behawioralnych.


 

 

Zaburzenia zachowania u dzieci przykłady:


Zespół nadpobudliwości psychoruchowej, a w nim zaburzenia nadpobudliwości z deficytem uwagi (ADHD):

 

  • charakteryzują się trudnościami w utrzymaniu uwagi, nadmierną impulsywnością oraz nadmierną aktywnością fizyczną,
  • istnieją trzy podtypy ADHD: przeważający niedobór uwagi, przeważająca nadmierna impulsywność i nadmierna aktywność ruchowa, oraz mieszany,


Zaburzenia opozycyjno-buntownicze (ODD):

  • objawy zaburzeń opozycyjno buntowniczych to nieposłuszeństwo wobec autorytetów, kłótnie i spory z dorosłymi,
  • dzieci z ODD często mają trudności z regulacją emocji i radzeniem sobie ze złością, przejawiają zachowania agresywne.


Zaburzenia zachowania (CD):

 

  • są to bardziej poważne problemy behawioralne niż w przypadku ODD,
  • charakteryzują się naruszeniem praw innych osób, agresją wobec zwierząt, kłamstwami, kradzieżami, a nawet poważnymi przestępstwami,


Zaburzenia internalizujące:

  • obejmują różne problemy emocjonalne, takie jak depresja, zaburzenia lękowe, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, zaburzenia odżywiania (np. anoreksja, bulimia),


Zaburzenia tiki:

  • objawiają się nagłymi, powtarzającymi się ruchami (tiki ruchowe) lub dźwiękami (tiki dźwiękowe),
  • tiki mogą być przemijające lub chroniczne.

 

Zaburzenia opóźnienia rozwoju emocjonalnego i społecznego:

 

  • dotyczą trudności w nawiązywaniu relacji społecznych i zrozumieniu emocji,
  • dzieci z tymi zaburzeniami mogą mieć trudności w rozumieniu norm społecznych i przestrzeganiu zasad,


Zaburzenia uwagi i koncentracji:

  • oprócz ADHD, mogą występować inne zaburzenia uwagi, które wpływają na zdolność skupiania uwagi i wykonywania zadań,


Zaburzenia zachowania związane z autyzmem:

 

  • dzieci z zaburzeniem spektrum autyzmu (ASD) mogą wykazywać różne trudności w zakresie komunikacji społecznej, zainteresowań i zachowań stereotypowych.


 

Metody leczenia zaburzeń zachowań

 

Leczenie zaburzeń zachowania u dzieci zazwyczaj wymaga wieloaspektowego podejścia, uwzględniającego zarówno terapie psychologiczne, jak i wsparcie ze strony rodziny oraz wsparcie edukacyjne. Zastanawiasz się jak może wyglądać terapia dziecka z zaburzeniami emocji i zachowania?
 

Leczenie zaburzeń zachowania opiera się na takich aspektach jak:

 

  • terapia behawioralna,
  • terapia poznawczo-behawioralna (CBT):
  • terapia rodzinna,
  • terapia psychodynamiczna,
  • farmakoterapia: w niektórych przypadkach, zwłaszcza gdy zaburzenia zachowania są powiązane z innymi problemami, lekarz psychiatra może rozważyć stosowanie leków. Przykłady leków to środki uspokajające, leki przeciwdepresyjne czy też leki stosowane w leczeniu ADHD,
  • terapia zajęciowa: pomaga dziecku rozwijać umiejętności społeczne, emocjonalne i motoryczne poprzez strukturalne i skierowane działania. Może obejmować różne zajęcia terapeutyczne, takie jak sztuka, muzyka czy terapia ruchem,
  • wsparcie szkolne: współpraca z nauczycielami i pracownikami szkolnymi w celu dostosowania środowiska edukacyjnego do potrzeb dziecka. Opracowywanie planów wsparcia edukacyjnego (IEP) i dostosowań, które ułatwiają uczenie się i zachowanie dziecka w szkole,
  • programy treningowe dla rodziców: rodzice uczestniczą w programach, które uczą ich skutecznych strategii wychowawczych, komunikacyjnych i radzenia sobie z trudnościami dziecka. Wspierają rozwój zdrowych relacji rodzinnych,
  • wsparcie społeczne: włączenie dziecka do grup społecznych, które mogą dostarczać wsparcia i pozytywnych wzorców zachowań.

     
Ważne jest, aby terapia dziecka była spersonalizowana i dostosowana do indywidualnych potrzeb. Leczenie zaburzeń zachowania oraz jego skuteczność często zależą od współpracy między różnymi specjalistami, rodziną i środowiskiem społecznym. Warto również podkreślić, że im wcześniej podejmie się interwencję, tym lepsze są szanse na efektywne zarządzanie i poprawę jakości życia dziecka.




 

Psychoterapia dzieci w leczeniu zaburzeń zachowania

 

Psychoterapia dziecięca odgrywa istotną rolę w leczeniu zaburzeń zachowania. Psychoterapeuci specjalizujący się w pracy z dziećmi stosują różnorodne techniki terapeutyczne, dostosowane do wieku i indywidualnych potrzeb każdego dziecka. 


Terapia behawioralna:


Skupia się na identyfikowaniu i modyfikowaniu niepożądanych zachowań. Wykorzystuje techniki nagradzania pożądanych zachowań oraz stosowania konsekwencji za niepożądane.
Może obejmować trening umiejętności społecznych, desensytyzację czy eksponowanie hierarchiczne.
 

Terapia poznawczo-behawioralna (CBT):


Pomaga dziecku zrozumieć związek między myślami, emocjami a zachowaniami.
Uczy strategii radzenia sobie z negatywnymi myślami, zmiany niezdrowych wzorców myślowych i identyfikacji myśli wpływających na zachowanie.

 

Terapia gry:


Wykorzystuje gry, zabawy i aktywności kreatywne jako narzędzia do zrozumienia oraz przekazywania emocji. Pomaga dziecku wyrazić się w sposób, który może być bardziej naturalny dla niego.
 

 

Terapia rodzinna:


Koncentruje się na poprawie komunikacji i relacji w rodzinie. Pomaga rodzinie zrozumieć i wspierać dziecko, a także rozwijać zdrowe wzorce rodziny. Terapeuci często pracują nad zidentyfikowaniem i zmianą problematycznych wzorców komunikacyjnych w rodzinie.



Terapia zabawowa:


Skupia się na wykorzystaniu zabawy jako narzędzia do zrozumienia i przepracowania trudności dziecka.
Pomaga dziecku rozwijać zdolności interpersonalne, radzić sobie z emocjami i rozwiązywać problemy.


 

Terapia poznawcza:


Pomaga dziecku rozwijać zdolność do myślenia abstrakcyjnego, analizy sytuacji i zrozumienia swoich myśli i przekonań. Może pomóc w identyfikowaniu myśli automatycznych i negatywnych przekonań.



Terapia systemowa:

Zajmuje się badaniem interakcji między różnymi członkami systemu, takimi jak rodzina, szkoła czy grupa rówieśnicza.Skupia się na zrozumieniu wpływu tych interakcji na zachowanie dziecka.



Terapia integracyjna:


Łączy różne podejścia terapeutyczne, dostosowując się do indywidualnych potrzeb dziecka.
Może obejmować elementy terapii behawioralnej, poznawczo-behawioralnej, gry czy systemowej.


Podczas psychoterapii dziecięcej istotne jest również zaangażowanie rodziców. Współpraca między rodzicami, a terapeutą może pomóc w zastosowaniu strategii i technik terapeutycznych w codziennym życiu dziecka.

 

Wpływ środowiska rodzinnego na zaburzenia zachowania u dziecka

 

Czynniki środowiskowe społeczne, a szczególnie środowisko rodzinne mają znaczący wpływ na rozwój dziecka i kształtowanie się jego zachowań. Rodzina pełni kluczową rolę w dostarczaniu dziecku wzorców, norm społecznych, wsparcia emocjonalnego oraz w kształtowaniu zdolności radzenia sobie ze stresem. W przypadku nieprawidłowości czy dysfunkcji w środowisku rodzinnym, istnieje ryzyko, że dziecko może rozwijać zaburzenia zachowania.  Jakie aspekty środowiska rodzinnego mogą wpływać na zaburzenia zachowania u dziecka i jakie mogą być przyczyny zaburzeń zachowania?


Relacje rodzinne:


Dzieci, które doświadczają trudności w relacjach z członkami rodziny, zwłaszcza z rodzicami, mogą mieć problemy z nawiązywaniem i utrzymywaniem zdrowych relacji społecznych.
 

Rodzinne wzorce zachowań:


Dzieci uczą się poprzez obserwację zachowań swoich rodziców. Jeśli w rodzinie występują agresywne, impulsywne czy nieprawidłowe wzorce zachowań, istnieje ryzyko, że dziecko będzie je naśladować.


Brak jednolitych reguł i norm:


W rodzinie, gdzie brak jednolitych norm i reguł, dziecko może mieć trudności z rozumieniem oczekiwań i przestrzeganiem zasad społecznych.


Przemoc domowa:


Wystawienie dziecka na przemoc domową może prowadzić do poważnych problemów behawioralnych, takich jak agresja, lęk czy trudności w regulacji emocji.


Stres rodzinny:


Wysoki poziom stresu w rodzinie, wynikający z trudności finansowych, problemów zdrowotnych czy konfliktów, może wpływać negatywnie na zachowanie dziecka.


Brak wsparcia emocjonalnego:


Dzieci, które nie otrzymują odpowiedniego wsparcia emocjonalnego w rodzinie, mogą doświadczać trudności w radzeniu sobie z emocjami i problemami.


Nadopiekuńczość lub zaniedbanie:
 

Zbyt restrykcyjne i nadopiekuńcze środowisko, ale także zaniedbanie, mogą mieć wpływ na rozwój dziecka. Nadopiekuńczość może ograniczać samodzielność i umiejętność radzenia sobie, podczas gdy zaniedbanie może prowadzić do problemów emocjonalnych i społecznych.
 


Rozwód lub utrata jednego z rodziców:


Zdarzenia takie jak rozwód rodziców czy utrata jednego z rodziców mogą być trudne dla dziecka i wpływać na jego zachowanie.


Brak stabilności mieszkalnej:


Częste zmiany miejsca zamieszkania czy brak stabilności w środowisku mogą stanowić źródło stresu dla dziecka.


Problemy zdrowotne rodziców:


Choroby psychiczne czy uzależnienia rodziców mogą wpływać na zdolność rodziny do dostarczania dziecku stabilnego środowiska.

Zrozumienie wpływu środowiska rodzinnego na dziecko jest kluczowe dla skutecznego leczenia i wsparcia. W terapii zaburzeń zachowania u dzieci często uwzględnia się zarówno dziecko, jak i całą rodzinę, aby skorygować szkodliwe wzorce zachowań i ułatwić rozwój zdrowych relacji. 

 

Jak i czy można wcześniej interweniować by zapobiec zaburzeniom zachowań?

 


Istnieją różne strategie interwencji i profilaktyki, które mogą być stosowane wcześnie, aby wspomagać rozwój dziecka i zapobiegać ewentualnym zaburzeniom zachowań. Wczesne interwencje mogą skupiać się na wsparciu rodziny, nauczaniu umiejętności społecznych, radzeniu sobie z emocjami i promowaniu zdrowego środowiska rodzinnego.


Co może być pomocne?


Edukacja rodziców: programy edukacyjne dla rodziców mogą pomóc w zrozumieniu rozwoju dziecka, wypracowaniu zdrowych strategii wychowawczych, budowaniu silnych relacji z dzieckiem i w radzeniu sobie z trudnościami w zachowaniu.


Wsparcie dla rodzin: rodziny mogą korzystać z różnych form wsparcia, takich jak grupy wsparcia rodziców, konsultacje rodzinne, porady edukacyjne, które pomagają w radzeniu sobie z trudnościami rodzinnymi i w budowaniu zdrowego środowiska dla dziecka.


Wczesne badania rozwojowe: regularne badania rozwojowe mogą pomóc w wykrywaniu ewentualnych opóźnień czy problemów zachowawczych już we wczesnych latach życia dziecka.


Programy wspomagające rozwój dziecka: wprowadzenie programów edukacyjnych, które wspierają rozwój umiejętności społecznych, emocjonalnych i poznawczych, może przyczynić się do lepszego przygotowania dziecka w radzeniu sobie z trudnościami.

Wspieranie zdrowego środowiska domowego: stworzenie środowiska domowego bogatego we wsparcie emocjonalne, jednoznaczne reguły i normy, a także uczucie bezpieczeństwa, może pomóc w zapobieganiu zaburzeniom zachowań.

Wczesne świadczenia psychologiczne: w przypadku wykrycia problemów zachowawczych lub emocjonalnych u dziecka, wcześniejsze skorzystanie z usług specjalistów, takich jak psycholog dziecięcy, może być korzystne.

Programy szkolne wspierające rozwój społeczny: w szkołach mogą być prowadzone programy, które wspierają rozwój umiejętności społecznych, nauczanie zdrowych strategii radzenia sobie z emocjami i promowanie pozytywnych wzorców zachowań.
 

Uwzględnienie potrzeb dzieci z trudnościami: w placówkach edukacyjnych istotne jest uwzględnianie potrzeb dzieci z ewentualnymi trudnościami, dostosowywanie programów edukacyjnych i oferowanie indywidualnego wsparcia.
 

ZAREZERWUJ WIZYTĘ

 

Literatura

Kuty-Pachecka, M., & Stefańska, K. (2015). Zaburzenia zachowania u dzieci i młodzieży. Wychowanie w Rodzinie, 11(1/2015)), 291-304.
Cygan, B. K. (2021). Zaburzenia zachowania u dzieci i ich osobowościowe konsekwencje. Lubelski Rocznik Pedagogiczny, 40(4), 291-308.
Kendall, P. C., & Kowalczewska, J. (2004). Zaburzenia okresu dzieciństwa i adolescencji. Gdańskie Wydaw. Psychologiczne.


Terapeuci dzieci i młodzieży

Zuzanna Bończyk
EN EN
Zuzanna Bończyk PSYCHOTERAPEUTA, PSYCHOLOG
TERAPIA SKONCENTROWANA NA ROZWIĄZANIU
Psychoterapeuta dorosłych, Psychoterapeuta dzieci i młodzieży
Ataki Paniki Bezsenność Depresja Emocje, gniew Kryzys Strata, żałoba Lęk Poczucie własnej wartości Relacje z ludźmi Stres Wychowawcze problemy
+ więcej
Katarzyna Rybacka
Katarzyna Rybacka PSYCHOTERAPEUTA, PSYCHOLOG
TERAPIA INTEGRACYJNA
Psychoterapeuta dorosłych, Psychoterapeuta dzieci i młodzieży
Ataki Paniki Bezsenność Depresja Depresja poporodowa Emocje, gniew Kryzys Strata, żałoba Lęk Lęk o zdrowie Lęki społeczne Obsesyjno-kompulsyjne zaburzenia Poczucie własnej wartości Relacje z ludźmi Stres Wychowawcze problemy Związek, małżeństwo
+ więcej
Katarzyna Czerwińska
EN EN
Katarzyna Czerwińska PSYCHOTERAPEUTA, SEKSUOLOG, PSYCHOLOG
TERAPIA INTEGRACYJNA
Psychoterapeuta dorosłych, Psychoterapeuta dzieci i młodzieży, Psychoterapeuta rodzin, Seksuolog
Ataki Paniki Bezsenność Depresja Emocje, gniew Kryzys Lęk Lęk o zdrowie Lęki społeczne Obsesyjno-kompulsyjne zaburzenia Poczucie własnej wartości PTSD Relacje z ludźmi Stres Seksualne problemy Trauma Związek, małżeństwo
+ więcej
Agnieszka Groborz
EN EN
Agnieszka Groborz PSYCHOTERAPEUTA
TERAPIA GESTALT
Psychoterapeuta dorosłych, Psychoterapeuta par, Psychoterapeuta dzieci i młodzieży, Psychoterapeuta rodzin
Ataki Paniki Depresja Emocje, gniew Kryzys Strata, żałoba Lęk Lęk o zdrowie Lęki społeczne Współuzależnienie Poczucie własnej wartości Relacje z ludźmi Stres Seksualne problemy Uzależnienia Wychowawcze problemy Związek, małżeństwo
+ więcej

Zaburzenia zachowania u dzieci - podsumowanie

Czym są zaburzenia zachowania eksternalizacyjne?

Zaburzenia zachowania eksternalizacyjne to grupa zaburzeń psychicznych, które charakteryzują się występowaniem trudności behawioralnych, agresji, impulsywności i problemów z kontrolą emocji.

Zaburzenia eksternalizacyjne  zazwyczaj manifetują się na zewnątrz, w formie zachowań skierowanych przeciwko otoczeniu lub samemu sobie. Wśród nich wyróżnimy m.in.: zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi ADHD czy też zaburzenia koncentracji uwagi ADD.

Czym są zaburzenia zachowania internalizacyjne?

Zaburzenia zachowania internalizacyjne to grupa zaburzeń psychicznych, w których trudności emocjonalne i behawioralne manifestują się wewnątrz, zwykle poprzez internalizację emocji i problemów.

Oznacza to, że w zaburzeniach internalizacyjnych jednostki mają tendencję do kierowania swoich trudności przede wszystkim wewnętrznie, co może prowadzić do depresji, lęku, czy też innych problemów psychicznych. Osoby z zaburzeniami zachowania internalizacyjnego mogą mieć trudności w radzeniu sobie ze stresem, regulacją emocji, utrzymaniu zdrowych relacji społecznych i funkcjonowaniu na co dzień.

Zaburzenia zachowania u dzieci - jak diagnozować?

Diagnoza zaburzeń zachowania u dzieci wymaga kompleksowego podejścia, a proces ten zazwyczaj jest prowadzany przez doświadczonych specjalistów, takich jak psychologowie, psychiatrzy dziecięcy czy psychologowie szkolni.

Ważne jest zebranie informacji na temat rodzinnego i środowiskowego kontekstu, historii rozwoju dziecka, relacji rodzinnych i z rówieśnikami, a także obserwacji zmian w zachowaniach. Ważne jest również przeprowadzenie oceny klinicznej przez specjalistę, korzystając z kryteriów diagnostycznych, takich jak te zawarte w klasyfikacjach diagnostycznych, np. DSM-5.

Czy istnieje związek między zaburzeniami zachowania, a relacją rodzic-dziecko?

Tak, istnieje związek pomiędzy zaburzeniami zachowania a relacją rodzic-dziecko. Jakość relacji między rodzicami a dziećmi może wpływać na rozwój emocjonalny, społeczny i behawioralny dziecka.

Zaburzenia zachowania często mają swoje korzenie w interakcjach rodzinnych, środowisku wychowawczym oraz w doświadczeniach dziecięcych. Kiedy rodzice nie posiadają skutecznych umiejętności wychowawczych, mogą mieć oni trudności w ustanawianiu granic,  konsekwencji oraz w budowaniu pozytywnej relacji z dzieckiem.

Zaburzenia zachowania a osobowość antyspołeczna – zagrożenie

Zaburzenia zachowania i osobowość antyspołeczna to dwa różne, ale często ze sobą powiązane zaburzenia. Długotrwałe i nieleczone zaburzenia zachowania u dzieci mogą prowadzić do rozwoju cech osobowości antyspołecznej w dorosłości.
 

Osoby z zaburzeniem osobowości antyspołecznej mogą mieć historię problemów behawioralnych w młodszych latach, co wpływa na kształtowanie się ich osobowości. Dodatkowo jednym z kryteriów rozpoznania osobowości antyspołecznej, jest występowanie zaburzeń zachowania przed 15 rokiem życia. Dlatego też bardzo ważna jest jak najwcześniejsza interwencja w przypadku zaburzeń zachowania u dzieci, aby zmniejszyć ryzyko rozwoju antyspołecznego zaburzenia osobowości w przyszłości.

Jak postępować z dzieckiem z zaburzeniami zachowania?

Postępowanie z dzieckiem z zaburzeniami zachowania wymaga zrozumienia indywidualnych potrzeb dziecka, dostosowania strategii do jego specyficznych cech oraz współpracy z profesjonalistami zajmującymi się zdrowiem psychicznym dzieci. Pomóż dziecku w rozwijaniu umiejętności radzenia sobie z emocjami. Naucz je nazywania i wyrażania uczuć, a także korzystania z technik relaksacyjnych w sytuacjach stresujących. Współpracuj z nauczycielami, aby zapewnić spójne podejście w domu i w szkole.

Regularne rozmowy z nauczycielami mogą pomóc w monitorowaniu postępów i dostosowywaniu strategii interwencji.

Czy terapia dzieci i młodzieży jej pomocna w leczeniu zaburzeń zachowania?

Tak, terapia dzieci i młodzieży może być skuteczna w leczeniu zaburzeń zachowania. Istnieje wiele różnych podejść terapeutycznych, a skuteczność zależy często od rodzaju zaburzenia, indywidualnych cech pacjenta oraz rodzaju terapii stosowanej.
 

Terapia poznawczo-behawioralna jest szeroko stosowaną i dobrze zbadaną formą terapii, skuteczną w leczeniu wielu rodzajów zaburzeń zachowania. Skupia się ona na identyfikowaniu i modyfikowaniu myśli oraz zachowań negatywnych. Terapia poznawczo-behawioralna  pomaga dziecku zrozumieć związki między myślami, emocjami a zachowaniami, a następnie rozwija umiejętności radzenia sobie i podejmowania zdrowszych decyzji.

Przenieś terapię do domu

Terapia w zaciszu domu, w dogodnym dla Ciebie terminie. Dyskretnie i profesjonalnie.

Umów się na wizytę online
Masz pytania? Napisz.
Specjalistyczna Przychodnia Twój Psycholog.online
* pola wymagane