Choroba sieroca

Definicja i podstawowe informacje na temat choroby sierocej

Choroba sieroca, to termin odnoszący się do stanu, w którym dziecko traci jednego lub oboje rodziców z powodu śmierci. Chociaż termin ten często kojarzy się z dziećmi, może także odnosić się do osób dorosłych, które straciły obu rodziców.

Chociaż nie jest to choroba w sensie medycznym, używa się tego terminu, aby opisać sytuacje, w których dziecko doświadcza braku stabilności emocjonalnej i opieki rodzicielskiej. Choroba sieroca znacznie wpływa na zdrowie psychiczne i powoduje szereg zaburzeń w tym obszarze.

Jakie ma choroba sieroca objawy, jakie mogą być jej skutki oraz w jaki sposób prowadzone jest leczenie, w tym terapia.  Na wiele pytań dotyczących choroby sierocej odpowiemy w poniższym tekście, a także poruszymy wiele innych, ważnych dla zaburzenia aspektów. 


 

Przyczyny choroby sierocej

Zastanawiasz się jakie ma choroba sieroca przyczyny i gdzie znajdują się źródła choroby sierocej? Przyczyny choroby sierocej to szeroko rozumiana utrata, odejście lub śmierć jednego lub obojga rodziców. Jednak do rozwoju choroby sierocej przyczyniać się mogą pewne zachowania i rodzaje relacji z opiekunami. 

Podłoże choroby sierocej to też głównie traumatyczne doświadczenia związane z szeroko rozumianą utratą rodzica lub rodziców, co może prowadzić do PTSD - zespołu stresu pourazowego, oraz wiąże się z poczuciem braku miłości i powoduje zaburzenia więzi. 

 

Choroba sieroca przyczyny:

• przyczyny choroby sierocej zazwyczaj związane są z sytuacjami, które prowadzą do śmierci jednego lub obojga rodziców; to główne podłoże choroby sierocej,
• do przyczyn choroby sierocej zaliczamy również zaniedbanie emocjonalne,
• rozwody i konflikty rodzinne to także możliwe źródła choroby sierocej,
• zaburzenia psychiczne rodziców: takie jak przykładowo depresja czy uzależnienie, mogą zakłócać zdolność rodziców do zapewnienia dziecku odpowiedniej opieki i wsparcia emocjonalnego,
• zaniedbanie fizyczne,
• znęcanie się nad dziećmi to również możliwe przyczyny rozwoju choroby sierocej.

Psychologiczne aspekty choroby sierocej

Charakterystyka choroby sierocej obejmuje szereg aspektów. Choroba sieroca, zarówno w tradycyjnym znaczeniu (utrata jednego lub obojga rodziców), jak i w szerszym kontekście (zaburzone relacje i więzi z rodzicem lub opiekunem), ma istotne skutki psychologiczne dla jednostki doświadczającej takiej sytuacji.
 

Psychologiczne aspekty choroby sierocej to przede wszystkim:

• trauma emocjonalna,
• zaburzenia lękowe i depresja,
• problemy związane z tożsamością i tożsamością społeczną,
• choroba sieroca wiąże się z zaburzeniami więzi,
• wpływ na osobiste cele i planowanie przyszłości,
• różnice w radzeniu sobie z traumą w zależności od wieku: dzieci i młodzież mogą reagować na chorobę sierocą w inny sposób niż dorośli. U dzieci może to wpływać na rozwój emocjonalny i społeczny, a także na zdolność radzenia sobie w szkole,
• potrzeba wsparcia psychologicznego,
• możliwość przejścia procesu traumatycznego na pokolenia.

Jakie są fizyczne skutki choroby sierocej?

Fizyczne skutki choroby sierocej mogą obejmować:
 

• zaburzenia snu,
• problemy sercowe oraz podwyższenie ciśnienia krwi,
• osłabienie układu immunologicznego,
• zaburzenia żywieniowe; nadmierny apetyt lub odwrotnie; brak apetytu i utrata wagi,
• nadużywanie substancji psychoaktywnych,
• złe nawyki życiowe jak np. niezdrowa dieta, brak regularnych brak aktywności fizycznej.

Objawy i diagnozowanie choroby sierocej

Utrata rodzica lub zaburzenia relacji z rodzicem mogą wpływać na zachowanie, zdrowie psychiczne i emocjonalne jednostki. Jak wygląda charakterystyka choroby sierocej oraz jakie są pierwsze objawy choroby sierocej? Pierwsze fazy choroby sierocej to głównie zmiana zachowania oraz objawy somatyczne.


Pierwsze objawy choroby sierocej to między innymi:

• zaburzenia łaknienia,
• nietrzymanie moczu,
• ograniczona aktywność ruchowa,
• zachowania agresywne,

Choroba sieroca objawy:

• zmiany w zachowaniu: zmiana charakteru, nadmierna agresja, izolacja społeczna, trudności w nawiązywaniu relacji z innymi,
• problemy zdrowotne, psychiczne: depresja, zaburzenia lękowe, problemy z samopoczuciem emocjonalnym, problemy z koncentracją,
• zmiany w wydajności szkolnej lub w pracy: spadek ocen, absencje w szkole, trudności w utrzymaniu pracy lub utrata zainteresowania dotychczasowymi zajęciami,
• zmiany w zainteresowaniach i hobby: utrata zainteresowania dotychczasowymi aktywnościami, utrata radości z życia, brak motywacji.

.

Diagnoza i ocena choroby sierocej zawiera:

• rozmowy ze specjalistami w zakresie zdrowia psychicznego, psycholog dziecięcy, psychoterapeuta, lekarz psychiatra dziecięcy,
• ewaluacja psychologiczna: testy psychologiczne, ankiety i inne narzędzia oceny mogą być używane do zrozumienia wpływu utraty rodzica na zdrowie psychiczne jednostki,
• analiza zachowania,
• rozmowy rodzinne, wywiad rodzinny i środowiskowy,
• badania kliniczne: w przypadku występowania problemów zdrowotnych fizycznych, takich jak problemy ze snem czy bóle głowy, lekarz może przeprowadzić badania kliniczne.

Jak rozwija się choroba sieroca?

W kontekście trudności związanych z utratą rodzica lub zaburzeniami relacji rodzinnych, można rozważyć różne etapy rozwoju reakcji emocjonalnych i psychologicznych. Ważne jest zauważenie, że rozwój trudności związanych z utratą rodzica czy zaburzeniami relacji rodzinnych jest indywidualny i zależy od wielu czynników, takich jak wsparcie społeczne, dostęp do pomocy psychologicznej czy ogólna odporność psychiczna jednostki. 

Wczesne stadium choroby sierocej

Wczesne stadium choroby sierocej to przede wszystkim:

• szok i odmowa: po stracie rodzica lub w przypadku zaburzeń relacji, dziecko może doświadczać szoku i niechęci do zaakceptowania rzeczywistości. Może towarzyszyć temu poczucie dezorientacji i trudność w przystosowaniu się do nowej sytuacji,
   
• silne emocje traumatyczne, faza rozpaczy: wczesne stadium często charakteryzuje się intensywnymi emocjami traumatycznymi, takimi jak smutek, złość, poczucie winy czy strach,
   
• zmiany w zachowaniu: izolacja społeczna, unikanie miejsc związanych z utraconą osobą, trudności w utrzymaniu normalnych relacji społecznych,
   
• problemy zdrowotne: możliwe są także problemy zdrowotne, zarówno psychiczne, jak i fizyczne, takie jak problemy ze snem, utrata apetytu, bóle głowy czy problemy trawienne.

Zaawansowane stadium choroby sierocej

Zaawansowane stadium choroby sierocej to przede wszystkim:

• chroniczne zaburzenia emocjonalne: w miarę upływu czasu, w nieleczonej chorobie sierocej, emocje traumatyczne mogą stać się chroniczne, prowadząc do depresji, zaburzeń lękowych czy innych schorzeń psychicznych,
   
• zawężenie obszarów funkcjonowania: jednostka może doświadczyć znacznego zawężenia obszarów funkcjonowania, z trudnościami w utrzymaniu zdrowych relacji społecznych, wykonywaniu codziennych zadań czy realizacji osobistych celów,
   
• ryzyko samodestrukcyjnego zachowania: nadużywanie substancji psychoaktywnych, samookaleczanie czy myśli samobójcze,
   
• społeczne wykluczenie: trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji społecznych,
   
• fizyczne konsekwencje: konsekwencje zdrowotne, zarówno psychiczne, jak i fizyczne, wpływające negatywnie na ogólną kondycję osoby.

Choroba sieroca a zaburzenia rozwojowe

Trudności emocjonalne związane z chorobą sierocą mogą wpływać na rozwój jednostki, a zwłaszcza mogą się przekładać na zespół poważnych zaburzeń rozwojowych takich jak zaburzenia wzrostu i nieorganiczny zespół opóźnienia rozwoju.

Metody leczenia i terapia psychologiczna

Myślisz jakie ma choroba sieroca leczenie? Leczenie chorób związanych z trudnościami emocjonalnymi, takimi jak choroba sieroca, obejmuje różnorodne metody, z których jednym z kluczowych elementów jest terapia psychologiczna.

Choroba sieroca leczenie/ choroba sieroca terapia to przede wszystkim:

• terapia psychodynamiczna,
• terapia poznawczo- behawioralna (CBT),
• terapia oparta na mindfulness,
• terapia dialektyczno- behawioralna (DBT),
• terapia rodzinna,
• terapia grupowa,
• terapia traumy,
• psychoterapia interpersonalna (IPT),
• psychoterapia EMDR,
• leczenie choroby sierocej to również czasami wsparcie farmakologiczne.

Wpływ choroby sierocej na kontakty międzyludzkie

Oto kilka aspektów, które mogą być istotne w kontekście wpływu choroby sierocej na kontakty międzyludzkie:
 

1. Izolacja społeczna.
2. Trudności w nawiązywaniu relacji.
3. Zmiana wzorca przywiązania.
4. Zmieniona dynamika rodzinna.
5. Wpływ na relacje przyjacielskie.
6. Problemy w komunikacji.
7. Wzrost potrzeby wsparcia społecznego.
8. Rozwinięcie empatii.

Rola rodziny i opiekunów

Rola rodziny i opiekunów odgrywa kluczową rolę w procesie radzenia sobie z chorobą sierocą, która związana jest z utratą rodzica lub zaburzeniem relacji rodzinnych. Wsparcie ze strony najbliższych osób może znacznie wpłynąć na zdolność jednostki do przystosowania się do zmian, zarządzania trudnościami emocjonalnymi i rozwoju zdrowego funkcjonowania. 

Kluczowa w takim wsparciu jest:
 

• komunikacja otwarta,
• wsparcie emocjonalne,
• tworzenie bezpiecznego środowiska,
• wspólny proces traumaterapii,
• ułatwianie procesu żałoby,
• wspieranie rozwoju dziecięcej odporności,
• stworzenie rutyny i stabilności.

Długoterminowe konsekwencje choroby sierocej

Nieleczona choroba sieroca może wywołać szereg konsekwencji, z którymi można zmagać się przez całe swoje życie. Strata jednego z rodziców lub doświadczenie zaniedbań emocjonalnych w dzieciństwie mogą mieć długoterminowy wpływ dla psychologicznego  i emocjonalnego rozwoju dziecka. 

Choroba sieroca u dorosłych to głównie:
 

• niskie poczucie własnej wartości, 
• problemy emocjonalne i psychiczne, 
• trudności w budowaniu zdrowych relacji i zaufania,
• ryzyko zachowań autodestrukcyjnych, 
• samookaleczenia,
• myśli samobójcze.  

Podsumowanie i perspektywy na przyszłość

Podsumowując, utrata jednego z rodziców lub doświadczenia zaniedbań emocjonalnych w dzieciństwie, mają długoterminowy wpływ na rozwój dziecka. Perspektywy na przyszłość obejmują jednak również możliwość poprawy sytuacji. Wczesne rozpoznanie i odpowiednie wsparcie psychologiczne mogą pomóc w łagodzeniu skutków traumy oraz wspieraniu dziecka w zdrowym rozwoju emocjonalnym i społecznym. 

Znacząca rola odgrywana jest przez otoczenie społeczne, terapeutów, edukatorów i innych profesjonalistów, którzy mogą pomóc w tworzeniu bezpiecznego środowiska dla dziecka.

Działania ukierunkowane na wsparcie psychologiczne, edukacyjne oraz społeczne są kluczowe, aby dzieci miały szansę na pokonanie trudności związanych z utratą rodzica lub zaniedbaniami emocjonalnymi, oraz aby rozwijały się w zdrowy sposób, a ich życie dorosłe było satysfakcjonujące.

 

ZAREZERWUJ WIZYTĘ

 

Literatura
Tunkiewicz, M. (2013). Potrzeby dziecka w rodzinie adopcyjnej. Studia Redemptorystowskie, (11), 294-302.
Bielicka, I., & Olechnowicz, H. (1966). O chorobie sierocej małego dziecka.[w:] L. Wołoszynowa (red.). Materiały do nauczania psychologii, 2.
Prokosz, M. (2010). Choroba sieroca. Wydawnictwo Harmonia.